شعر : فریدون مشیری
همه می
پرسند
چیست
درزمزمۀ مبهم آب
چیست
درهمهمۀ دلکش برگ
چیست دربازی
آن ابرسپید
روی این
آبی آرام بلند
که تورامی
برداینگونه به ژرفای خیال
چیست
درخلوت خاموش کبوترها
چیست
درکوشش بی حاصل موج
چیست در خندۀ
جام
که توچندین
ساعت
مات ومبهوت
به آن می نگری
نه به ابر نه به آب نه به
برگ
نه به این
آبی آرام بلند
نه به این خلوت خاموش کبوترها
نه به این خلوت خاموش کبوترها
نه به این
آتش سوزنده که لغزیده به جام
من به این
جمله نمی اندیشم
من مناجات
درختان راهنگام سحر
رقص عطر گل یخ
را با باد
نفس پاک
شقایق را درسینه کوه
صحبت چلچله
ها را با صبح
نبض پایندۀ
هستی را درگندم زار
گردش رنگ
وطراوت را درگونۀ گل
همه را می شنوم می
بینم
من به این
جمله نمی اندیشم
به تو
می اندیشم
ای سراپا
همه خوبی
تک و تنها
به تو می اندیشم
همه وقت همه
جا
من به
هرحال که باشم به تو می اندیشم
تو بدان
این را تنها تو بدان
تو بیا
تو بمان با
من تنها توبمان
جای مهتاب
به تاریکی شب ها تو بتاب
من فدای
تو، به جای همه گلها تو بخند
اینک این
من که به پای تودرافتادم باز
ریسمانی کن
ازآن موی دراز
توبگیر تو ببند
پاسخ چلچله
ها را تو بگو
قصه ابر هوا را تو بخوان
تو بمان با
من، تنها تو بمان
دردل ساغر
هستی تو بجوش
من همین یک
نفس از جرعه جانم باقیست
آخرین جرعۀ
این جام تهی را تو بنوش ...
شعر : فریدون مشیری
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
دیدگاه شما در باره این ترانه